Ik schrijf de omgeving van Sa Pa. Sapa zelf , het dromerige stadje die tussen de prachtige bergketens ligt is niet meer wat het ooit geweest is. Het is een turbulente stad geworden die je bijna wil vermijden. Vol gebouwd als een grootstad en grote lichtgevende schermen met knallende muziek de hele nacht door op het marktplein. De bevolking en bergvolkeren zijn er ook naar gaan leven. Het toerisme heeft hier een slechte impact. Kinderen , van ik schat 3 a 4 jaar , zitten om de vijf meter in traditionele kledij met een , ik schat gemiddelde 2 a 3 maanden oude , baby op hun schoot de volledige avond te wachten op geld van de toeristen. Dit is de leeftijd van tussen Jack en Lou die al moeten zorgen voor een bijna pasgeboren babytje , op hun schoot.Waanzin. Het komt heel erg binnen die beelden. Zeker als je zelf kinderen van die leeftijd hebt. De bergvolkeren zijn hier super arm , de armste van heel Vietnam naar het schijnt en dat is echt te zien. Veel kinderen lopen verwaarloosd rond. Schrijnende toestanden.
De stad zelf is een heksenketel van verkeer. Het minste respect van allemaal binnenin het verkeer is tot nu toe hier in Sa Pa. Je kunt er amper een weg oversteken. Ik overdrijf jammer genoeg niet.
Gelukkig bestaan er brommers en kan je binnen de 10 min verdwijnen uit de stad en verdwalen in natuurpracht. De bergketens liggen hier bijna 24/24 in een soort van mystieke mist en bewolking.
Off road.
Deze ferme rakker zat bijna op mijn gezicht toen we naast het brugje naar beneden stapten om te gaan picknicken langs de rivier. Ik kon hem nog net ontwijken.
Comments