Huế is een bruisende stad met veel monumenten die UNESCO werelderfgoed zijn. De keizerlijke rijkdommen zijn overal in en rondom Hue te bezichtigen als ook enkele oorlogsrestanten. Voor de kindjes mooi speelgoed maar voor de vietnamezen een keiharde geschiedenis. Het is totaal anders dan het oh zo gezellige Hoi An die gespaard geweest is tijdens de oorlog en ook UNESCO werelderfgoed is maar het is gezellig op een andere manier. Overdag is de bruisende stad een wier war van auto's en brommers. Het lijkt of ze overal vandaan komen zonder ophouden aan een snel tempo. Vietnam is een land waar je verkeersgewijs heel aandachtig moet opletten. Er zijn enkele regels die je goed moet opvolgen. Ik som ze even voor je op.
1 Er zijn geen algemene regels die opgevolgd worden.
2 Hiërarchie is hier belangrijk. Namelijk als je met een auto of bus rijdt dan ben je de baas. Dan heb je het recht links of rechts te rijden en hoef je geen rekening te houden met andere op de wegen begevende wezens zoals medemensen. Het is voldoende met veel getoeter rond te rijden want dan heb je eigenlijk voldoende aangegeven dat je er aankomt en dat je dus als brommer, fietser of voetganger best maar uit de voeten maakt. De verkeersregels aan hun laars lappende chauffeurs rijden je gewoon van de weg indien je niet plaats zou maken .
3 Voetgangers komen het allerlaatste aan bod. Er zijn dan ook voldoende voetpaden voorzien. Alleen is het zo dat die voetpaden niet te bewandelen zijn omdat ze letterlijk vol geparkeerd staan met brommers, die net de volledige breedte van het voetpad innemen.
4 Auto's hebben voorrang :-)
S'avonds in Hue rondwandelen (op de zijkant van de weg) is een stuk aangenamer, vooral als er straten afgezet worden waar tijdelijk geen auto's door mogen.
Het plaatselijke uitgaansleven is er bijzonder groot en je vindt er tal van super gezellige cafés en eetplaatskes.
We huurden brommers om al 1 trapje hoger in de hiërarchie te komen staan en ook een beetje om de streek te verkennen buiten Hue. Ik pinde random een plaats op google maps een stuk buiten Hue en reden er naar toe. What?! Leek me een leuk idee en het werd effectief een onvergetelijke daguitstap. Al snel reden we de laatste toeristische plaatskes voorbij. Ik kan het moeilijk omschrijven maar het voelde aan alsof we door een denkbeeldige magische poort hadden gereden en aankwamen in een 100jaar terugkerende teletijdmachine. De goed onderhouden asfaltwegen werden smallere straatjes en deze op hun beurt naar nog smallere in slecht verkerende staat betonwegeltjes. Onderweg zagen we onder andere ambachtelijke schrijnwerkers aan het werk die prachtige gesculpteerde meubels aan het maken waren op of langs de straten. We reden met onze scooter heel traag door de dorpjes heen en zagen het leven van de Vietnamezen "achter de schermen". De mensen die je aankijken met een glimlach maar ook met de blik van "wat doen die hier? Zwaaiende kindjes en vele glimlachen bij het zien van de kindjes in de draagzakken. Ik kreeg op een bepaald moment de tranen in m'n ogen bij het besef wat een voorrecht dit is te kunnen aanschouwen en zette me volledig open om zoveel mogelijk te absorberen van het moment. Wat was er zo speciaal? Er waren geen prachtige monumenten en de natuur rondom was mooi maar niet perse oogverblindend mooi. Het was het leven van de Vietnamezen in zijn puurste vorm. De reden van ons reizen , de leefgewoontes te kunnen aanschouwen. Ik besefte ook dat we veel te veel reisgidsen of blogs bekijken en ons ook daardoor laten leiden. Logisch dat bijna iedereen dezelfde dingen gaat bekijken in een land. Het staat allemaal in dezelfde reisgidsen die we kopen. Het is natuurlijk ook voor een reden populair maar af en toe eens durven off road gaan zonder specifieke bestemming... Het kan tot iets helemaal onverwachts moois leiden. Alsof je op een verdwaalde wandeling een mooie waterval tegenkomt. De gedachte om me als spons te laten vol absorberen door al het moois rondom deed er voor zorgen dat we precies dwars door een meeslepende film in slow-motion reden. Waarbij prachtige achtergrond muziek de beelden nog veel meer tot zijn recht laten komen en de intensiteit ervan vervierdubbelen. Alleen was er geen muziek maar net het omgekeerde, de complete rust. Het getoeter was volledig weg en het overviel me zo dat het besef van welke impact constant lawaai teweeg brengt. De bruisende stad slorpt je helemaal op en het geluid er van is zo intens dat je het pas beseft als het er niet meer is. We blijven de route volgen en de kleine wegeltjes gaan over in donkerrode-oranje aardewegen. Het gaat af en toe steiler op en af en een uitdaging met de brommer tot we forfait geven en de brommer wijselijk aan de kant zetten. We gaan te voet verder. De mensen die we nu tegenkomen denken echt dat we verdwaald zijn en kijken heel erg raar maar met een grote glimlach ons aan. Na een tijdje bijna niemand meer te zien, los van een landbewerkende boer en enkele wilde koeien en geiten, keren we terug. We willen voor het vallen van de avond bij onze brommer terug zijn. Want de avond valt hier bijna letterlijk. Het kan er donker zijn binnen een kwartier-halfuurtje tijd.
Zeker in die gebergte ketens. We zijn op tijd terug en rijden voldaan terug naar de opslorpende stad.
PS. Ik wil alle vriendenboekjes , die ik ooit invulde in de lagere school, terug. Ik weet nu echt wat ik later wilde worden. Ontdekkingsreiziger!
Comentários