Dan nu even een onderbreking voor een movie script die jammer genoeg gebaseerd is op waargebeurde feiten. Dit zal bij mijn volgende blog nog eens opgerakeld worden.
Een man en een vrouw met twee jonge kinderen zijn al een klein halfjaar op rondreis door Zuid-Oost Azie. Laten we ze ‘het gezin’ noemen.
Af en toe , tussen de Curry’s en rijstkommetjes door , verlangt het gezin , wel eens naar een westerse schotel. Vandaag is zo een dag. Ze nemen hun vertrouwde gsm ter hand en zoeken een restaurantje met een leuke menukaart en goede reviews op. Er springt één restaurantje uit , met een hoge reviewscore en wel heel aangename menukaart. Daar bovenop wordt het restaurantje blijkbaar gerund door een Belg, het land waar het gezin ook toevallig vandaan komt. Er staat geschreven dat het eten lekker verfijnd zou zijn en niet duur. De Ideale bestemming dus om hun kindjes nog eens een westers gerecht aan te bieden die eens geen pizza of burger is. Enthousiast vertrekken ze met een Grab tuktuk richting het restaurantje. Op aanvraag van het gezin worden geen echte namen gebruikt. We zullen als gevolg de oudste en verstandigste “Davich” noemen, het hoofd van de familie. Zijn vrouwelijke aanhangwagen , ook wel eens “te felle madam” genoemd, zullen we Janus noemen. Hun reeds 5 jaar geleden samen aangekochte eerste zoontje noemen we Jek en hun tweede , reeds 3jaar geleden, aangekochte eerste zoontje zullen we Loetink noemen.
Het gezin is dolenthousiast en kijken al uit naar het etentje. Ze hebben veel zin om een casual babbeltje te slaan met de Belg. Aangekomen bij het restaurantje stappen ze één per één uit de tuktuk. Janus neemt de leiding en stapt het smalle, tussen andere resto’s ingeklemde, restaurantje binnen. Januski kijkt rond en ziet dat het restaurantje gezellig gedecoreerd is. Bij het binnenkomen al, staan er twee mooie grote kolossale beelden, in Cambodjaanse stijl , de ingang te bewaken alsof het echte poortwachters zijn. Een links en een rechts. Er zijn ook mooie schilderijen , met fraaie taferelen over de streek die onbezorgd loodrecht horizontaal aan de muur hangen. Het is opvallend gezelliger gedecoreerd dan bijvoorbeeld bij de buren, de Aziatische concurrenten. Intussen is Davich ook uit de tuk tuk gestapt en helpt hij de kinderen Jek en Loetink uit te stappen. Ze springen er met een elegant sprongetje uit en landen zoals echte gymnasten doen , perfect op hun voetjes. Het gezin is gelukkig, ze lachen en hebben helemaal nergens zorgen om. Hand in hand wandelen ze naar de stoep van het restaurantje. Ze draaien zich nog eenmaal om , zoals artiesten op een podium doen, om een laatste keer naar de tuk tuk chauffeur te zwaaien. Alles verloopt fantastisch. De chauffeur zwaait gecharmeerd terug en rijdt met blozende kaakjes weg naar zijn volgende klant. Davich stapt Janus achterna gevolgd door Jek en Loetink. Janus heeft intussen al zorgvuldig een keurig tafeltje uitgekozen maar gaat nog niet neerzitten omdat ze het decor nog aan het bewonderen is. Het wordt een top avond! De man aan de overkant , die zijn laatste consumptie aan het uitslurpen is , ziet het ook. Hij denkt waauw die mensen zien er fantastisch gelukkig uit, ik wou dat ik deel uit maakte van hun gezin. Enigszins jaloers slurpt hij verder. Los van het gezin en de man aan zijn tafeltje is er enkel nog de eigenaar, die trouwens net vanachter zijn toog komt opdagen. Janus merkt dit niet direct op omdat ze liefdevol toekijkt hoe Davich elegant op zijn stoel gaat neerzitten. Ze glimlacht nog even stapelverliefd naar Davich . Davich weet het, en hij weet ook dat ze nu enkele lieve dingen zal zeggen. Ze zegt met, een nogal hoger volume dan gedacht, NEEEEEEEEEEEE!!!!! LOETINK!!!!! OH NEE OH NEE OH NEE!!! Davich die op dat moment met zijn rug naar de ingang zit is nu helemaal in de war en schrikt op. Hij draait zich in volle paniek om. De angst in zijn ogen, die intussen dubbel zo groot zijn geworden, spreken boekdelen. Een van zijn twee armen vliegt mee in de richting van zijn hoofd, gevolgd door een kwakje kwijl die neerdaalt op de grond. Door het te snel draaien van zijn hoofd was het een onmogelijk opdracht geworden voor zijn openstaande mond , dit nog binnen te houden. Juist ja de wet van dynamica. In een fractie van een seconde spookt het idee in zijn hoofd dat hun zoon Loetink de straat moet overgelopen zijn zonder kijken. Hij zal vast en zeker een lief poesje achterna lopen en zal daardoor onbezonnen zijn ongeluk tegemoet lopen. Maar wat Davich ziet, is iets helemaal anders maar minstens even schokkend. Vanaf nu is het deel in slowmotion.
Davich ziet dat de houten/stenen linkerpoortbewaker dichter en dichter de vloer tegemoet komt en dan uiteindelijk volledig tegen de vlakte gaat. BAM!!!
Een luide knal. De vogels in de straat verschrikken en vliegen op van de knal. Het lijkt een Armegeddon. De armen van de arme Armeense poortwachter, in Cambodjaanse stijl , breken van zijn stenen lichaam los en spatten in een, eerste raming, 6 tal stukken over de vloer. Dan kijkt , nog steeds in slowmotion, Davich met zijn blik die op dat moment nog op de vloer gericht was, langzaam omhoog en ziet Loetink vanachter de poortwachter , met gesperde ogen verstijft staan. Het lijkt zelfs eventjes of hij het standbeeld staat te vervangen. Het is enkele seconden muisstil. Het lijkt of iemand deze film op pauze heeft gezet. En dan, vanuit het niets. PU-TAAAAINNNN!!!!!
Franse klanken echoën verrassend na, in de nogal kleine ruimte. TAIN TAIN TAIN TAIN TAIN. Het was de eigenaar. Hij komt aangestormd en valt op zijn knieën voor zijn poortwachter die het loodje heeft gelegd na zijn niet zo heldhaftige verloren strijd tegen Loetink ‘de verschrikkelijke’. Hij neemt zijn arme Armeense strijder liefdevol en vol verbittering bij zijn hoofdje op zijn schoot. Het lijk alsof hij zijn kersverse baby net verloren is. Het blijft muisstil. De enige klant die er al was , voor het gezin toekwam, slurpt nog snel zijn drankje uit, alsof zijn leven er van afhangt. Eens het laatste klikje uit zijn glas is, is hij er als de bliksem van door. Wie schiet er nu nog over? Enkel de eigenaar en het gezin! De eigenaar, die nog steeds niet goed beseft wat er net gebeurd is, kijkt verward en gechoqueerd naar zijn wijlen poortwachter. Davich en Janus die intussen Jek en Loutink ook rond de tafel hebben verenigd, zitten nu lijkbleek tegenover elkaar, elkaar aan te staren. Het gezin zit nu in positie die perfect zou zijn voor een gezinsfotoshoot die in het restaurantboekje zal moeten komen. Het lijkt al de foto zelf. Ze bewegen immers niet. Maar bij deze foto is geen glimlach te zien. Oh nu, er komt beweging in de foto ! Het zijn de ogen die het eerst terug in beweging komen. Naarmate de seconden die wel uren lijken, verstrijken , beginnen de andere ledematen voorzichtig mee te bewegen en ook de kinderen hun lichaam gaan over van verstijving naar roterende bewegingen. Davich en Janus die nu in hyper stressmodus zitten, blijven elkaar stokstijf aankijken en vragen op fluistertoon aan elkaar : “Wat nu??” “Jah, ik weet het ook niet ze” “moeten we nu weggaan?, We kunnen hier nu toch niet blijven eten??” “Jamoja dat kan je toch ook niet maken, we stoten een beeld om , kapot en dan zouden we zomaar vertrekken?” “We moeten het gesprek aangaan.” “Jamaar ja, die is kei kwaad” “Ja ik weet het, dat zie ik toch ook”. En dan valt de stilte terug. Loetink begint weer wat losser te komen en komt aan zijn vork die voor hem op tafel ligt. Zijn vork maakt een licht tikkend geluidje. Davich en Janus roepen simultaan, onvoorbereid nochtans, LOETINK, SSST ! AAN NIETS MEER KOMEN! Op dat moment passeert de eigenaar met het nog grootste overblijvende stuk poortwachter naar zijn toog. Zijn blik is duidelijk naar de tegenovergestelde kant gericht vanwaar het gezin gepositioneerd zit. De ruimte is echter niet groot waardoor de eigenaar echt veel moeite moet doen om het gezin niet aan te kijken. Maar toch slaagt hij er in op die manier zijn toog te bereiken. Hij verdwijnt weer in zijn keuken. Davich en Janus maken gebruik van zijn afwezigheid om verder in gesprek te gaan, op fluistertoon. “Heb je zijn blik gezien?” “Ja amai, die is nogal kwaad zeg”. “Maar Loetink kon er deze keer (raar maar waar) echt niet aan doen! Ik heb het volledig zien gebeuren maar was te laat om in te grijpen.” “Hoezo? Ik heb alleen maar het laatste stukje gezien toen het al aan het vallen was.” “Wel Loetink stond met zijn rug naar de ingang toe en was de tuk tuk nog aan het navolgen met zijn ogen hij was enkele stappen achteruit gestapt en draaide zich toen om , maar hij was intussen zo dicht bij dat beeld gekomen dat hij er tegenzat met zijn arm, en niet eens hard! Dat beeld stond helemaal wankel.” “Nu je het zegt , het zijn idd kleine sokkeltjes waar ze op staan. Ik ben blij dat hij er niet bewust tegen aan het duwen was. Want dat kon ook een mogelijkheid geweest zijn.Gezien Loetink meestal navigeert als een vliegtuig die de wind in achting moet nemen en zo met een curve zo zijn eindpositie bereikt” “Neen deze keer echt niet. Stom accidentje.” “Ocharme Loetink”.
“Sst, daar is hij terug.” De eigenaar komt de nog op de grond liggende overgebleven restanten van het beeld op rapen en gaat er mee , net als daarstraks , met zijn hoofd wegkijkend naar zijn toog. Dan verdwijnt hij opnieuw eventjes in zijn keuken. Het gezin babbelt verder maar zodra de eigenaar terug komt vanuit zijn keuken, is het terug muisstil. Deze keer lijkt het alsof de eigenaar een naald op zijn vloer aan het zoeken is. Er ontbreekt waarschijnlijk nog een klein stukje van het kolossale beeld. Hij kruipt onder alle tafels op handen en voeten, op zoek naar dat stukje. Onder de tafel van het gezin komt hij niet zoeken. Raar. Dan gaat hij terug naar de keuken met een nog steeds erg kwaad gezicht. Davich en Janus ogen volgen hem nauwkeurig. Na enkele minuten komt hij naar de tafel van het gezin met een blokschriftje en een balpen in zijn hand. Hij gebruikt nu zijn mond terug voor het eerst sinds zijn luid PUTAAIIIINN TAIN TAIN TAIN TAIN geschreeuw en vraagt, duidelijk tegen zijn zin, “WHAT DO YOU WANT TO ORDER?” Hij kijkt enkel naar zijn blokschriftje en zijn rechter hand die de balpen vasthoudt lijkt wat te trillen. Janus zegt “were so sorry” Davich zegt “yeah, so sorry”. De eigenaar kijkt heel eventjes op en zegt met een niet gemeende stem. “Well, it happens”. De vertaling , oh dat gebeurt nu eenmaal klinkt mooier dan de manier waarop hij het zei alleszins. Hij herhaalt zijn eerste vraag nogmaals. “ so, what do you want to order?” Ehm, het gezin overloopt de gerechtjes terwijl hij alles noteert. Nog steeds kijkt hij niet op en zodra de bestelling is genoteerd verdwijnt hij direct weer naar zijn keuken. “we gaan zeker vergiftigt worden eh?!” “Ja ik denk het ook.” “spuug in het eten en rattevergif”.
“Waarom zit hier ook niemand anders en waarom is het geen Budhist zoals iedereen hier? Die trekken zich daar helemaal niets van aan , het materialisme. Die zouden hierop sowieso anders reageren. Dat is toch een typische reactie van een Westerling. Zo zouden ze hiernaast nooit zo op reageren”. “Neen dat is waar maar we zitten niet hiernaast. We zitten hier. We hangen er nu ook aan vast voor de resterende tijd.”
Hij komt even later terug met de drankjes en zet ze op de tafel bij het gezin. De ongemakkelijkheid is niet te houden. Davich en Janus willen het 5tal meters dikke ijs doorbreken en vragen in het nogal gemaakt casualaans “So, your from Belgium?” Ze horen hem duidelijk zuchten voor hij antwoordt. Hij antwoordt kort terug “Yes I am Belgian” ; “So are we” zegt Davich met een licht geforceerde glimlach. De eigenaar begint iets wat FAKE vriendelijk lijkt te zijn. YES al 5cm ijs weg, nog 4meter en 95 centimeter te gaan. Davich vraagt “moet er iets vergoed worden?” In de hoop dat hij zegt, maar neen, het is maar een beeld en het is nog zo’n klein kindje, die kan daar toch niets aan doen. Maar het antwoord is iets anders. Hij antwoordt op geërgerde toon , “Neen, het beeld is onbetaalbaar!”. Er heerst opnieuw een pijnlijke stilte.
Het gezin blijft , en dit is echt niet van hun gewoonte, uiterst stil aan tafel zitten tot het eten komt. Dan proberen ze er nog het beste van te maken maar het lukt maar niet om de ongemakkelijkheid te doorbreken. Na het eten is het gezin opgelucht dat ze kunnen betalen en ze lopen bijna de voeten vanonder hun lijf naar de straat. Daar eventjes verderop schieten Davich en Janus in de lach. What the f° was dat?!! En hoe verder dat ze van het restaurant weggingen , hoe minder stress ze nog hadden. En ze leefden nog lang en gelukkig.
Comments