Met kindjes lang op reis. Een beeld achter de schermen van de foto's :-) .

Dit is een stukje blog over een gevoelige topic. Hoe is het om lang op reis te gaan met kinderen van toch wel nog hele jonge leeftijd ? We delen wat van onze ervaringen en misschien wel tips voor als je zelf met kinderen van die leeftijd zou willen op reis gaan of misschien beslis je na het lezen van deze blog het net nooit te doen. :-)

Het is thuis soms al wel eens intens maar hoe is het om 24/24 samen te zijn? Hoe is het om maanden aan een stuk , elke avond in de zelfde kamer te slapen? Hoeveel privacy hebben we nog? Hoe is het als koppel? Hoe gaan we om met aanpassingen , stressmomenten of bepaalde dynamieken? Je kan niet eens even de kindjes bij iemand gaan droppen. Je netwerk, die je thuis hebt, valt voor maanden volledig weg.

Jaja, je hebt er wel zelf voor gekozen eh.

Het is natuurlijk een bewuste keuze geweest om dit avontuur aan te gaan als gezin; Maar hoe voelt het nu echt aan , na enkele maanden al op reis te zijn reizen? Want laten we eerlijk zijn je weet het pas eens je het effectief doet.

Het is sowieso een super intense belevenis als gezin. Voor de kinderen en voor ons als koppel ook. Je moet op velevlakken inboeten en je hebt een grote onvoorspelbaarheidsfactor. Een kamer die er op foto groter uit zag, geen speelpleintjes in de buurt, de kindjes die plots bekaf zijn en je hebt de draagzakken niet mee ... Je moet er als ouder maar mee zien om te gaan en er voor zorgen dat, als er iets is, de kinderen er zo weinig mogelijk van merken. Waar leggen we de grenzen, waar moeten we in toegeven en waar niet? Een ding is zeker je moet toch enkele thuisprincipes overboord gooien in momenten. Het is een lange zoektocht geweest om een goede balans te vinden. Intussen hebben we wel een punt bereikt waar de balans behoorlijk evenwichtig uitkomt, waar we momenteel heel gelukkig mee zijn. Er zijn veel dingen waar je rekening moet mee houden en gaande weg bots je wel weer op nieuwe uitdagingen waar je dan weer uit leert. Het kan soms negatief klinken en er zijn zeker frustraties geweest maar we lopen elke dag rond met een glimlach en beseffen heel goed wat we meemaken en voelen ons op dit moment op een hoogtepunt van geluk. De kinderen amuseren zich rot en vragen amper naar thuis. Ze bloeien hier echt open in de natuur. Ze verlangen elke keer naar een nieuwe slaapplaats. We maken de zotste brommertochten of wandeltochten en hebben er nog nooit over geklaagd, in tegendeel ze genieten. We mogen ze bewonderen dat ze zo flink meegaan in ons avontuur. Het begin was vooral pittig maar eenmaal de balans gevonden was is het extra genieten.

We hoorden , voor we op reis vertrokken , sommige mensen zeggen hoe ideaal de leeftijd nu wel is om met de kindjes op reis te gaan omdat ze nu nog niet leerplichtig zijn.

Ja dat onderdeeltje klopt; Ze zijn nog niet leerplichtig. Maar daarmee zijn alle voordelen denk ik dan ook opgesomd, haha. Of neen een groot voordeel nog is dat ze door bijna iedereen mega graag gezien worden.

De eerste 2-3 weken waren het moeilijkste om een goede balans te vinden en vooral een manier te vinden om dit 6 maanden te kunnen volhouden! Reizen is sowieso al intens dus beslisten we van trager te gaan reizen en je moet je bewust zijn dat voor de kinderen al de gewentes die ze thuis hadden plots wegvallen. Het is voor hen zeker niet evident geweest. Ze hebben amper geklaagd over iets maar je merkte het in hun vermoeidheid en dynamiek. Als we nu vergelijken met in het begin is het al een wereld van verschil. Het is zoeken geweest en onszelf aanpassen bij vele situaties. Het is voor hen allemaal een groot leerproces en ze moeten al die nieuwe indrukken kunnen verwerken en een manier vinden om die indrukken te kanaliseren. Wij moesten vooral in het begin inboeten op "onze avondjes" en eens meer op onze tanden bijten. Tot ze, beetje bij beetje zelf hun balans vonden en ondertussen voelen we elkaar heel goed aan en zien we snel wat ze nodig hebben. De avonden verlopen momenteel echt goed. Er zijn altijd wel eens uitzonderingen maar we kunnen niet klagen. Voor een twee en vijfjarige is het zot hoe goed ze zich ontplooien op onze reis. Vermoeidheid en ruzietjes waren er zeker maar het weegt niet op tegen alle mooie, liefdevolle momenten die we als gezin samen delen. De cultuur die zo anders is het is zo een mooie leerschool voor hen. Ze stellen zo veel vragen , het is de beste leerschool deze reis. Alles is zo anders. Het eten, de manier van verplaatsen, de natuur, de dieren, andere mensen, zoveel verschillende slaapplaatsen,... Deze nieuwe indurkken samen met een jetlag die verwerkt moest worden was niet evident. We hebben vele chaos momentjes gehad en delen graag onze ervaringen.

Omdat de zoektocht naar een goede balans in het begin niet evident was, spraken we er over met goede vrienden die net ook langer op reis geweest zijn met kinderen van dezelfde leeftijd en hetzelfde karakter :-D . Het was een heel grappig en herkenbaar gesprek omdat we zoveel gelijke ervaringen en frustraties hadden. Het deed ook veel deugd om er te kunnen over praten en luisteren hoe zij bepaalde dingen aangepakt hadden. We waren dus niet alleen met dit gevoel een grappig leerproces.

We maakten in het begin ook vaak de vergelijking met onze reis die we deden met Jack. Toen , 4 jaar geleden ,was. Jack ongeveer een jaartje oud. De vergelijking met 1 kind reizen tegenover 2 kinderen is een wereld van verschil en daar bovenop heb je nog de leeftijd ook die een wereld van verschil is. Toen Jack 1 jaar was hadden we soms niet door dat hij mee was :-) . Zo gemakkelijk was het. We deden alles waar we zin in hadden en wanneer we ook gingen gaan slapen, Jack sliep altijd vanaf dat punt 12 uur lang. Hij sliep nog in zo'n babywerptentje met matrasje in. Fantastische tip voor die leeftijd . Hij liep nog niet, leerde daar kruipen en rechtstaan. Zalige leeftijd. Enkel de Pampers , melkpoeder en een tutje bijhebben was de belangrijkste verantwoordelijkheid.

Nu is Jack 5 jaar en ook dit vinden we opnieuw een hele leuke leeftijd. Hij is ongelooflijk geïnteresseerd in alles wat hij ziet en is gewend van bij ons thuis en op zijn school te gaan stappen en buiten te zijn. Jack is een buitenmens en komt volledig tot rust in de natuur. Zijn karakter heeft er ook wel veel mee te maken. Hij is behoorlijk plichtsbewust , braaf en hij zal onderweg niet veel onverwachte dingen doen. We kunnen hem zeer goed inschatten en komen bijna nooit bedrogen uit. Hij stelt constant vragen over van alles en nog wat (ook de leeftijd denk ik ) en kent daardoor intussen al bijna alle verkeersborden vanbuiten. Hij stapt echt al flinke wandeltochten mee en zal echt niet snel opgeven. Hij heeft deugd van veel structuur en is gevoelig voor drukte. Hij is een zeer gevoelig ventje. Dan komen we bij onze 2de kapoen/deugniet : Lou

Lou is een totaal ander verhaal.

Lou is HYPER, hyper enthousiast , hyper onnozel, hyper actief , hyper op alle vlakken eigenlijk. Dus ook hyper pittig. Dit komt groten deels door de combo van zijn karakter en zijn leeftijd. De "ik ben 2 en ik zeg NEEE" fase. ;-) Iedereen die kinderen heeft en die fase voorbij is of meemaakt , weet zeker wat ik bedoel. Dan weet je dat dit de pittigste leeftijd van een jong kind is. Thuis is die leeftijd ook intens maar op reis toch een tikkeltje meer. Je moet u voorstellen dat je met al je handen vol valliezen (voor 6 maanden reizen) ergens moet verplaatsen, waar het verkeer levensgevaarlijk door elkaar loopt en op dat moment Lou beslist de straat over te steken of de andere kant begint uit te wandelen. Lou zijn hobby is om ons altijd te verrassen. En hij is er nog mega goed in ook. Je weet namelijk nooit welke kant hij uit zal gaan en wanneer hij in de startblokken staat om ergens heen te crossen. Als hij geen zin meer heeft om te stappen, dan gaat hij simpelweg neerliggen. Waar dat dan ook mag zijn. Een voetpad, midden op een zebrapad, een plas, een mierenhoop, het vliegveld... het doet hem niets. Je staat daar dan met je handen vol en soms gepaard met een ietsie pietsie beetje frustraties :-) . Daar bovenop is hij is super zelfstandig en wil alles alleen doen. Hele mooie eigenschap en een goed tegengewicht voor Jack , die zich soms gemakkelijk laat bedienen, maar o-wee als je toch te hulp schiet bij iets die niet zo goed lukt.

Wat voor ons als ouders het meest intense was / is , is de constante alertheid die je moet hebben . Overal waar er steden zijn is het gigantisch opletten, vooral voor het verkeer. We zijn geen "NEEN" ouders en we houden er niet van om constant te moeten roepen , pas op voor dit , pas op voor dat... Bah. Maar hier moeten we zo vaak toch in die rol treden omdat het echt niet anders kan. Het verkeer in Azië is namelijk zo meedogenloos dat een accident steeds om de hoek schuilt. Dan zijn je reacties ook soms forser dan je eigenlijk zou willen. Ook waar water is moet je opletten, zwembaden, rivieren, zee,... Ze kunnen nog niet zwemmen. Dus opnieuw alertheid. Thuis kan je zoveel gemakkelijker een omgeving creëren die veilig is. Soms kleine simpele dingen , zoals de deuren sluiten. Dit kan je hier niet. De accommodaties hebben bijna overal draaisloten met een draaiknop i.p.v. een sleutel, die Lou makkelijk open weet te krijgen. Dus zelfs 's nachts is er een bepaalde alertheid nodig. Je wordt bijna 24 op 24 er aan herinnert dat je ouder bent en een grote verantwoordelijk hebt.

Je weet natuurlijk wel vooraf, als je aan zo'n reis begint , dat je de kindjes niet even ergens kunt brengen , eens een weekendje weg als koppel of met vrienden kunt ontsnappen aan het ouderschap. Wij zijn ook los van ouders nog wel degelijk een koppel. Daar moeten we toch vaak in inboeten. Meer dan verwacht. We moeten dus echt wel zelf onze momentjes creëren. Want als je ze niet zelf bewust creëert dan heb je ze simpelweg niet. Je slaapt ook in 1 kamer en pas als ze slapen hebben we tijd voor "ons". Er waren momenten bij dat we bijna opgaven om een gesprek te beginnen. Zo erg was het. Elke keer je een zin begon werd je onderbroken, zo erg dat we vaak in de lach schoten.

En los van een koppel zijn wil je af en toe ook wel eens een momentje voor jezelf, right?!. We zijn dus bewust moeten op zoek gegaan naar manieren om ook daar aan te werken en toch eens quality-time te hebben voor onszelf; Al is het maar een uurtje.

Ok, we willen zeker niet dat ze elke dag een kijk momentje krijgen op de I-pad. Liefst maar om de 3 of 4 dagen eens een uurtje. Je wil natuurlijk niet al je principes over boord gooien . We kwamen met het idee om de uurtjes op te sparen en bij lange busritten van bvb 4 a 5uur lieten we ze dan met een volgeladen i-PAD, samen kijken met hun , aan elkaar gekoppelde koptelefoons. Wat een WIN-WIN situatie dat is! Ze verlangen naar een lange busrit, zijn mega braaf en wij hebben ineens 4 u ME TIME! WOEHOEW! Eens ongestoord muziek luisteren, lezen, powernappen. Dat zijn nog steeds topmomenten. En de dagen er voor zagen ze ook niet naar de I- pad. Ook het top-idee van Jana kwam om een duo massage te laten doen terwijl de kinderen een uurtje naar n film mogen kijken. Nog zo'n top moment!

Voor ME time konden we al iets sneller eens afspreken dat een van de twee eens met de brommer ergens weg kon gaan.Jana eens gaan shoppen of haar nagels laten doen en ik een plekje zoeken met mijn gitaar; Want als ik gitaar speel in de buurt van de kinderen zijn ze na 2 minuten al zelf aan de snaren aan het trekken of op mijn gitaar percussie te spelen. Op zich super tof , maar niet nu. Eventjes de gitaar voor mezelf aub. :-)

Andere fantastische hulpmiddelen zijn de draagzakken zonder ijzers voor peuters en kleuters. Geniale uitvinding! We hadden zelf een gekocht en mochten van mijn allerliefste nicht Suzan eentje gebruiken. Die beide al heel erg goed van pas gekomen zijn. Bij wandeltochten, brommertochten...

Laat op die momenten de vermoeidheid maar toeslaan. Opgelost.

Wat we ook af en toe proberen te doen is de dagen zelf uitbalanceren door bijvoorbeeld een wandeltocht of brommertocht maken , gevolgd door een bezoek aan een speeltuintje of in grotere steden een shoppingmall waar ze indoor speeltuinen hebben. Altijd een succes.

Dan heb je nog de fase dynamiek tussen de broertjes zelf. Hiervan kunnen we echt niet klagen. In tegendeel ze groeien zo hard naar elkaar toe. Meer dan ooit hangen ze aan elkaar, soms letterlijk. Ze komen op voor elkaar, helpen elkaar , spreken elkaar moed in , geven elkaar de hand ... Aandoenlijk om te zien. Ze kunnen zo ontzettend lief zijn voor elkaar. En het is echt een wisselwerking. Hier leggen ze een ferme basis voor de rest van hun leven denk ik. Natuurlijk is er ook wel nog altijd een moment ze eens ruzie maken ook, over een Playmobil ventje of autootje. Soms is de aanleiding van een ruzie zo klein dat je eigenlijk weet dat het gewoon iets zoeken is om tot een ontlading te kunnen komen. Het zijn toch dagelijks veel indrukken die ze verwerken en het kost hen veel energie.

Ze zijn op reis, in hun fantaseer spelen, ook enorm naar elkaar toegegroeid voor de reis speelden ze eerder apart en had vooral Jack wilde verhalen met zijn Playmobil ventjes terwijl Lou aan ons been hing of aan onze haren. Nu spelen ze zo goed samen en gaan ze helemaal op in hun rollenspel.

Piraten, kapiteinen, politieagenten, boeven, poesje en hondje, ... Heerlijk om te zien en super grappige bijhorende uitspraken. We zouden het eigenlijk moeten opschrijven.

Wat ons huis of mensen missen betreft valt het ook echt goed mee. Jack en Lou hebben nog niet echt schoolvriendjes waaraan ze super gehecht zijn. De neefjes en nichtjes Lena, Maxim, Marcel en Lisa zijn de eerste die ze altijd vernoemen waar ze nog eens willen mee spelen en onze nieuwe buurjongen Léon. Ons huisje missen ze niet echt, wel jack zijn spiderman pak. Daarvoor zouden we eens op en af naar Drongen moeten gaan.

Ondertussen blijven we verder trippen en blijven we leren uit nieuwe uitdagingen.

Keep on tripping!