Soms schieten woorden te kort. Het gevoel dat we bij Laos hebben is heel bijzonder. Een onverwachte liefde op het eerste gezicht. Het heeft een charme dat dorpjes opgaan in de natuur. Laos is ons land. Liefde voor de ongerepte brute natuur, liefde voor de mensen met hun gastvriendelijkheid, dankbaarheid en eerlijkheid; Het diepste respect voor de mensen die hier bijzonder arm zijn maar tegelijkertijd bijzonder fier en de kracht hebben om te blijven glimlachen, onder welke erbarmelijke omstandigheden dat ze ook leven. Ze werken voor een paar euro's per dag. Ze zijn een zeer mooi voorbeeld dat luxe niet nodig is om gelukkig te kunnen zijn.
We zullen hier zeker nog eens terugkomen. Een mystieke, relaxte sfeer in een omgeving waarvan het woord "schoonheid" niet voldoet. Toen we aankwamen in Nong Khiaw , stonden we perplex.
We gaapten in alle windrichtingen uit alsof het niet echt was. We namen gepakt en gezakt onze valiezen mee op de tuk tuk die ons over een erg hobbelende weg naar ons afgelegen resort bracht. Toen we daar aankwamen, konden we opnieuw niet geloven wat we zagen. We zaten te kijken op een soort van poster of wallpaper. Meen je dit?! Waarschijnlijk een van de mooiste en uniekste plaatsen waar we verbleven. Te mooi voor woorden. Decadent als je het resort ziet en voor de prijs van 30 euro per nacht kijken we uit op een onbetaalbaar fenomenaal zicht.
We absorbeerden vanop onze balkon en vanuit het zwembad iedere vierkante meter van de prachtige bergen rondom ons.
De dag nadien stonden we vroeg op voor een dagexcursie naar verschillende afgelegen ethnische dorpjes. We vertrokken met een boottocht vanaf ons resort op de Ou rivier om enkele uren verder de villages te bezoeken. Onze Engels sprekende gids , die nog eens een goed kinderentertainer bleek te zijn, vertelde intussen over de regio en zijn leven. Hij groeide op in een dorp die net zo afgelegen lag als degene die we gingen bezoeken. Zijn dorp waar hij vandaan komt was super arm. Hard werkende boeren die tussen de bergen rijstvelden bewerkten. Ze moesten indien ze iets wilden kopen ruilhandel doen en een volledige dag wandelen om tot bij een markt te komen waar ze dan hun rijst konden inwisselen tegen kleren of flipflops. Ze moesten daar dan ook overnachten omdat de afstand te groot was en de dag nadien een volledige dag terug wandelen. Hij droomde ervan om uit de armoede te geraken en zijn ouders spaarden alles wat ze hadden tezamen om hem naar school te kunnen laten gaan. Na zijn schooltijd studeerde hij Engels op zichzelf om te kunnen werken als gids.
Intussen varen we tussen magische berglandschappen. Het is een moment om nooit meer te vergeten.
Onze bootbestuurder , een iets oudere man , nam onmiddellijk een fiere pose aan, toen ik hem vroeg of ik hem mocht fotograferen. Hij kende de rivier uit zijn broekzak en slalomde vaak tussen rotsen of riet door.
Na een twee uur varen stappen we uit bij een eerste dorpje de tijd heeft hier wel echt heel lang stilgestaan. De dorpjes hebben nog niet zo lang elektriciteit en de huisjes zijn eerder hutjes gemaakt uit gevlochten bamboemuren , die ze zelf maken. Of houten huisjes , alles is aarde binnenin en ze koken op houtblokjes. Het lijkt op kamperen maar dan elke dag.
Veel vrouwen spenderen hun dagen aan het spinnenwiel en weven al meer dan 50 jaar rokken en gewaden voor zichzelf alsook sedert de komst van het toerisme nu ook sjaaltjes of andere gewaden.
De dorpjes hebben een schooltje maar dit is nogal basic en het verhaal over hoe ze aan leerkrachten komen is ook wel triestig.
De leerkrachten worden in een grotere stad gekozen en aangesteld om in deze dorpjes te gaan lesgeven. Soms hebben ze geen goede opgeleide leerkrachten en dan moeten ze zelf op zoek gaan naar betere opgeleide mensen, die het al moeten zien zitten om tot daar te komen. Die worden dan op hun beurt soms lang niet uitbetaald door de overheid. Je moet er hier als leerkracht ook iets voor over hebben want je moet soms uren op een boot varen om bij deze dorpen te kunnen komen.
Hier zie je het schooltje waar de jongeren voetballen en hun klaslokaaltje.
Sommige dorpen hebben nog steeds geen elektriciteit en liggen zo afgelegen dat je er niet bij kunt met een brommer. Soms is het 2 dagen wandelen en zeker als er regenval is geweest. Ze zijn soms dagenlang afgesloten van de buitenwereld omdat de paadjes er naartoe niet meer begaanbaar zijn.
Als Lou'tje een diertje ziet wil hij deze sowieso aaien of knuffelen.
De gids en zijn vriend die de tourcompagnie opgericht hebben doen er alles aan om met hun winsten , kinderen naar school te kunnen laten gaan. Door boeken en pennen voor de kinderen aan te kopen omdat deze te duur zijn voor vele van hun arme ouders. Ze proberen, met het geld dat ze inzamelen , ervoor te zorgen dat de dorpen die nu nog zonder elektriciteit zitten , deze wel zullen krijgen in de toekomst.
De gids en ikzelf moesten een zelfgemaakt brouwsel opdrinken en de gastheer vond het hilarisch. Hij wou dat we nog eventjes bleven tot zijn vat leeg was.
Daarna vaarden we, al terugkerend, naar andere dorpjes waar we opnieuw veel uitleg kregen over hun levensstijl. Jack en Lou waren een attractie. Het leek alsof ze nog nooit eerder blanke kinderen hadden gezien en al snel stonden alle kinderen van het dorp in een cirkel rond hen te kijken naar hoe Jack en Lou bewogen, praatten. Ze gingen allemaal zitten en aanschouwen hoe Jack en Lou een toneeltje voor hun begonnen op te voeren. Jack wou ze vooral aan het lachen brengen en betrok daar vaak zijn broer bij en het woordje diarree. Maar dat begrepen ze natuurlijk niet, tot zijn verbazing. Hij moest de grappigheid over een andere boeg gooien en begon dan maar te doen alsof hij gras aan het eten was. Met alle show die ze nadien brachten waren ze er toch in geslaagd alle kindjes goed te doen lachen en ze genoten met volle teugen van dit moment en wij ook.
We organiseerden nog een loopwedstrijdje en namen toen afscheid om door te gaan naar en volgende stop.
Onze gids kon goed overweg met de kinderen en deed zijn best om tijdens de boottocht ze vaak aan het lachen te brengen.
De kindjes kregen zoveel te zien en kregen uitleg over bepaalde planten die in elkaar krompen als je er aan kwam. Ze absorberen als sponzen en stelden heel veel vragen, zoals voorbeeldige leerlingen zouden doen, over bijna alles wat ze zagen.
Terug aangekomen in Nong Khiaw verkennen we het dorp zelf ook wat meer.
's Avonds deden we elke keer een avondwandeling naar ons resort. Meestal in het pikdonker omdat er geen verlichting was. We legden ons vlak voor we aankwamen nog eventjes op de rug om samen van de sterrenhemel te genieten.
Comentarios