Dit stukje blog wordt moeilijk voor mij. Moeilijk om te omschrijven hoe overweldigend fantastisch een plaats kan zijn. Op zoveel manieren een schot in de roos. Laos, het begin van een nieuwe liefde.
Ik denk dat ik , hier in Luang Prabang, een Eddy Wally kloon ben geworden. Ik kan alleen maar meer zeggen “waaauw , geweldig, fantastisch”. Pooowpeiii . Neen Luang Prabang! De erkende Unesco-werelderfgoed stad is nu al een stad om nooit meer te vergeten. We besloten 5 dagen te nemen om Luang Prabang te ontdekken en boekten na dag twee al direct drie dagen bij.. Ik wil jullie mee nemen naar deze plaats via mijn woorden, maar het zal niet gemakkelijk zijn. Eerst moet je weten dat het de ex-hoofdstad van Laos is. Hoofdsteden in Azië , ai, betekend meestal niet veel goeds. Grote gebouwen, drukte, heel veel chaos, en in een land als Laos misschien wel serieus onderontwikkeld? Wel , dit is het helemaal niet. De stad , die ik liever een dorp noem, niet omwille van de grote, maar omdat er geen enkele hoogbouw staat. De sfeer hier moet je echt zelf ervaren. Het heeft iets mysterieus en magisch. Het bezorgd ons een instant gelukzalig gevoel. Als een tweede thuis. Het is de combinatie van verschillende aspecten. De mooie huisjes met propere straatjes waar eens geen chaos heerst! In tegendeel. Het is rustig op de straat !
Lege straten met nog vele gesloten accommodaties of bars.
Ook de mensen die je tegenkomt zijn zeer vriendelijk en altijd goedlachs. Je vindt er in vele straten super mooie en leuke restaurantjes / bars en dit in een landschap van groene gebergtes met groene bossen, bananenbomen en palmachtige . Alles tezamen omarmd door de almachtige grote Mekong en zijn zijarmen.
Zodra je wandelt in de straten kom je veel mooie, typische Laotiaanse tempels tegen en zowel daar als op straat lopen de monniken er talrijk bij. Waar we van schrokken was dat er bij die monniken heel veel jonge kinderen zijn die zo vroeg in hun leven al toegewijd zijn aan het monnikschap of hoe je het ook mag noemen.
Je voelt het boeddhisme bij de bevolking. Ze zijn ontzettend maar dan ook ontzettend vriendelijk, behulpzaam en respectvol.
De monniken komen ‘s morgens rond 6u op straat en krijgen dan schenkingen van de locals. Voornamelijk voedsel. Vele zijn oprecht geïnteresseerd in je maar ze laten je ook met rust. Ze zijn niet aanklampend en heel veel van de mensen spreken hier perfect Engels. Problemen om je verstaanbaar te maken heb je hier dus niet. Ondanks dat we de eerste twee dagen bijna geen enkele toerist zagen zie je wel dat ze toerisme gewoon zijn. De mooie of hippe koffiebars en pubs moeten hier niet onderdoen voor de onze. Toen we op onze eerste ochtend op zoek gingen naar een locatie om te ontbijten vonden we slechts 1 plaatske waar een Engelsman zat te ontbijten. Hij woont intussen al 4 jaar in Luang Prabang en wist ons te vertellen dat , waar we ons bevonden, normaal de straten vol lopen met toeristen. We kunnen het nauwelijks geloven. Er was werkelijk niemand anders. Daarom dat 95 procent van alle accommodatie en bars nog gesloten zijn. Dit verklaart veel. Ook onze accommodatie is nog maar 14 dagen open . Dit verklaart opnieuw veel waarom we in het begin van onze reis niet in Laos raakten. Je voelt je hier momenteel als bijna enige toerist en toch is het niet eenzaam omwille van de vriendelijke bevolking.
Ohja en ook s avonds is het hier TOP. Er is elke avond een avondmarkt; Een lange straat vol kraampjes en twee midden gangen waar de bevolking spullen probeert te verkopen. Aansluitend kom je op een plein terecht waar je lekkere lokale gerechten kan eten aan spotprijzen met live muziek. Het voelt als een super rustig, gezellig festivalletje aan en dit elke avond. Het pleintje zit vol met locals en enkele toeristen er tussen vermengd. Allemaal gezellig te tafelen en te glimlachen. Het lijkt een ideale wereld. Iedereen die hier komt is precies gelukkig. Hoe zalig om te zien en te voelen.
Dat er momenteel bijna geen toeristen zijn is niet de reden dat Laos zolang afgesloten geweest is van de buitenwereld. Neen, blijkbaar is Luang Prabang al lang heel gekend bij reizigers en zelfs een hot spot geworden voor de combi-reizigers die in 25 dagen Vietnam-Laos-Cambodja aan elkaar weven. De straten zouden voorgaande jaren volgelopen hebben met toeristen en ook de avondmarkten daar zou je amper plaats hebben om je te bewegen of elkaar voorbij te steken. En nu kan je de volledige gang doorkijken omdat ze letterlijk leeg zijn. Eigenlijk is dit wel heel triest voor de lokale bevolking. De marktkramers die elke dag, al van de middag, druk in de weer zijn om alles op te zetten en hun spullen tentoon te stellen, om dan vanaf de vooravond spullen te kunnen verkopen, verkopen momenteel amper iets.
Zij leven echt van het toerisme. Maar die zijn er momenteel amper. Je zou je afvragen waarom ze nu zoveel moeite doen om alles te gaan opzetten. Ik denk, de hoop dat het toerisme terug zal komen en de noodzaak om iets van inkomen te hebben. De post Covid periode veroorzaakt ongeziene tijden. Voor mensen die nu durven te reien zoals wij momenteel is dit een voltreffer omdat het op normaal geziene drukke plaatsen nu zo rustig is en prijzen naar een diepte dal zijn gezakt.
Boottochten om de Mekong af te varen, die je hier op verschillende plaatsen kunt doen , zijn een derde goedkoper en de benzine prijzen zijn nochtans ook hier gestegen. De kapiteins zitten te bedelen naar enkele passagiers om mee te gaan. Het is hun inkomen en de enige om te overleven.
We deden zelf ook een boottocht en maakten iets hilarisch mee! Een 7 tal kinderen roeiden in een lange ijzeren boot zo snel ze konden langs ons en ze waren aan het gieren van het lachen. Ze deden een race tegen onze gemotoriseerde boot. 1 jongen roeide niet mee maar schepte in plaats , op topsnelheid, emmertjes water uit de boot. We hadden nog niet volledig door dat de boot vol met gaten zat. Tot ze ook die jongen nodig hadden om mee te roeien, zodat ze even snel konden varen. In alle macht roeiden ze en roeiden ze maar hun bootje ging telkens enkele centimers naar beneden terwijl ze dit deden. Ik plaste bijna in mijn broek van het lachen. Je ziet ze gewoon vooruitgaan, blijven roeiend maar iedere meter een stuk dieper wegzakken. Tot ze volledig onderwater kwamen met boot en al. HI LA RISCH!
Het leven langs de Mekong is toch iets speciaals.
De ex hoofdstad van Laos is spot goedkoop. Je eet hier ongelooflijk lekker eten aan gemiddeld 4a5 euro p.p. soms incl. drank. Absurd. Het duurste is misschien als je en steak wil eten. Dan betaal je de volle 6 euro!
De kern van het dorp kenden we na 2dagen vanbuiten en we rijden hier rond alsof we hier al jaren wonen. Er is een berg in het midden van de oude stad die je met een 300 tal trapjes naar omhoog kunt beklimmen, langs tempels, om bij de top aan te komen die een uitzicht biedt over de hele stad!
De horizon eindigt op verschillende bergketens. Hier de ondergaande zon of opkomende zon komen bewonderen is magisch.
Ga je op verkenning buiten de stad dan kan je super mooie watervallen gaan bekijken waar je ook bij kunt zwemmen. Of als je zoals wij deden met de brommer, de bergen in trekt dan kom je in een andere wereld terecht. Schitterende ongerepte natuur met mini dorpjes waar de tijd stil heeft gestaan. Ze lijken geïsoleerd van de buitenwereld te zijn.
Toegeven dat we ons ook al eens zwaar mispakt hebben op een van onze avontuurtjes :-) . We deden eens een heftige rit in de middle of nowhere en deze zullen we nooit meer vergeten. De wegen waren/zijn heel erg moeilijk te berijden. Zelfs met brommers! Je moet constant super alert zijn en slalommen tussen diepe putten, modderpoelen, uitgeholde waterwegels. Maar je komt dingen tegen die je nooit eerder zult gezien hebben. Of misschien wel in documentaires. De kinderen waren gelukkig ontzettend flink en klaagden geen minuut ondanks de snikhete dagen hier. Het is ons gelukt de tocht uit te rijden maar dit zullen we niet direct meer herdoen. Zodra de asfalt wegen stoppen is het een andere Laos; Een Laos die ik kende van documentaires die ik gezien heb. Gelukkig had ik ook vooraf gelezen dat je beter niet van de paden afwijkt omdat landmijnen en bommen in Laos nog steeds een groot probleem en gevaar vormen voor boeren of locals. De oorlog heeft hier ongelofelijk veel herinneringen nagelaten. Op de paden blijven dus!
Comments