We namen de bus van Hanoi naar Mai Chau regio. Ik had ergens gelezen dat Mai Chau de mooiere versie van SAPA zou zijn. Veel relaxtere sfeer en nog veel minder toeristisch. De weg er naartoe was in ieder geval al heel mooi. Toen we aankwamen hadden we nog niet door dat dit het stadje was. Mai Chau lijkt precies een algemene weg met smallere zijstraatjes zoals een visgraat. De algemene straat zijn vooral kleine winkeltjes en locale eetplaatsjes. Mensen zijn druk in de weer , aan het werk, langs de straat maar het is absoluut geen drukke stad. Een dorp is het juiste woord. De zijstraatjes lopen langs de ene kant na 100 meter dood tegen een bergflank aan met langs de twee zijden hele mooie , hier typische , houten huisjes. De andere kant van de visgraat zijn smalle wegeltjes die door de ongelooflijk mooi onderhouden rijstvelden liggen. De landbouwers zijn tot aan het vallen van de nacht bezig met het onderhoud van de rijstvelden en dit is er echt aan te zien. Het lijkt wel kunst. De mensen zelf zijn hier ontzettend lief en enthousiast je te zien. De kinderen worden overal achterna gewezen en zodra we stoppen willen ze (vooral Lou) aanraken en door zijn krullebol wrijven of in zijn wangen of armen knijpen , alsof ze niet zeker zijn dat hij wel echt is. Lou zijn blik komt instant op een mix van dondermodus en schrikmodus en loopt dan vaak tussen onze benen of begint arrogant weg te kijken. Terug zwaaien , vergeet het maar. Ze moeten er vaak om lachen en zijn door een of andere reden nog meer gecharmeerd dan ervoor. Jana slaagde erin een hele mooie homestay te boeken in zo'n zijstraatje die schuin omhoog loopt richting de bergflank. Het uitzicht is er fantastisch en het zwembad erbij is top voor de kinderen. Dikke kakkerlakken in de kamer moet je er wel af en toe bij nemen. Het leven in de natuur zeker? Zodra ze een kiertje vinden, yuuw. Na een korte verkenning door de rijstvelden zoeken we plaatsen om te eten. De eetplaatsen met een Engelse kaart zijn er zeer schaars. Iets bestellen is vaak een gok. Want google translate doet zijn best maar meestal niet zo correct. Toeristen zijn er niet of haast niet. Op 1 Duits gezin na, bij een restaurantje, niemand anders tegengekomen. Het is heerlijk om rond te rijden tussen de mini dorpjes die verscholen liggen tussen de bergen en de charmevolle houten paalwoningen waar kippen, buffels , varkens ,... overal tussen en rondlopen. Kinderen die in watergeulen spelen langs de weg en stokoude mensen die nog met grote rieten manden op de rug rondwandelen , volgeladen alsof ze een olympische wedstrijd gewichtheffen willen winnen.
Het weer is hier vaak bewolkt en nu in het regenseizoen valt er bijna wel elke avond een ferm buitje. Overdag zijn we meestal gespaard geweest op 1 dag na. Een tropische storm is gepasseerd en zelfs google maps waarschuwde hiervoor. Van s morgens tot s avond viel de regen in bakken naar beneden. De algemene straat stond op vele plaatsen blank en het was gevaarlijk op de wegen omdat je dan de putten in de weg niet meer ziet. Gezien de wegen hier nog niet tip top zijn is het opletten geblazen. Een dagje vanop het balkon, chillen met het zicht op de bergen, de regen en de mistige sfeer. Ook gezellig.
De dag nadien zijn we een grote brommertocht gaan doen. En wat voor ene. We starten met een gekende waterval in de buurt , die wel de moeite was. Maar wat nadien nog kwam. Dit was slechts een begin. Jana zei meerdere malen amai dit is de allermooiste rit ooit. Ik vond het zelf ook. :-)
Was het door de tropische storm van de dag voorheen? Of door het feit dat we geen bereik hadden en willekeurig een route hadden ingeslagen niet wisten waar we waren? We reden uren door ongelooflijk mooie landschappen door verlaten dorpjes die misschien zelfs niet op google maps staan. De watervallen kwamen uit bijna elke bergflank uitgespoten. Ook de wegen waren op verschillende plaatsen gedeeltelijk ingestort door landslides . Ongelooflijk zicht. De kinderen en mensen stonden ons na te zwaaien en te roepen. En die dorpjes ... authentieker zul je ze bijna niet meer vinden. Foto's hebben we op den duur niet meer gemaakt want we gingen constant mogen stoppen en dan gingen we niet voor het vallen van de avond terug zijn. Dankbaar voor al het schoons, absorbeerden we de zichten ten volle. Mijn hersenen maar ook mijn bloedvaten en zenuwen zijn doordrongen van wat we zagen. Plots was er weer bereik en konden we de route naar Mai Chau afronden. Mai Chau, het was een waar genoegen. Je was de mooiste afsluit van onze trip door Vietnam die we konden wensen. BE DANKT!
Ps: Wat de vergelijking met SaPa betreft. Je kan het niet vergelijken. Helemaal anders. Het toerisme is hier wel echt bijna nihil en de natuur is toch nog anders.
Jack neemt , na enige lieve en overtuigende woorden , zijn broertje mee in de rijstvelden. Een smelt moment.
Comments