Ok we geven niet op! De grootsteden van Cambodja waren niet zo ons ding maar ik wil geen oordeel vellen over een volledig land als we het niet verder ontdekken , into the wild. We beslissen door te rijden naar regio Kampot en omstreken. Ik blijf er in geloven dat we ons ding nog zullen vinden. We nemen een minibus volgepropt met mensen en rijden over bijna nieuwe wegen. Althans in momenten toch.
Ze zijn tijdens de Covid periode begonnen met de wegen te verbeteren. Van horen zeggen was het de bedoeling om er een 6maanden plan van te maken en zoveel mogelijk aannemers er hetzelfde moment te laten aan werken. Strak plan! Maar wat de uitvoering van de planning betreft zijn ze, net zoals in het buurland Laos, daar niet zo goed in. Ze zijn er wel gerust in. Of het nu vandaag , morgen of volgend jaar klaar is, who cares. Vaak verlopen afspraken erg corrupt ... Met als gevolg dat ze 2 jaar later er nog aan bezig zijn. Niets wordt deftig gecoördineerd en de organisatie is een regelrechte ramp. Het ging als volgt : Verschillende aannemers krijgen een opdracht om x aantal straten voor hun rekening te nemen. Maar geen enkele van die straten zijn aan elkaar verbonden. De straten die ze , per aannemer, moeten aanleggen, liggen overal verspreid over de regio. Waardoor aannemers kris kras door elkaar bezig zijn met straten aan het aanleggen. Of de aannemers van de wegenwerken een deftige opleiding in topografie gekregen hebben zal ook twijfelachtig zijn. Met als gevolg dat iedere aannemer aan iemand anders zijn stuk moet aangrenzen. Dit ging blijkbaar gepaard met vele hoogteverschillen en dus , juist ja, herbeginnen. We komen vaak op wegen terecht waar een goed stuk is van enkele honderden meters gevolgd door een puttenweg waar je bijna je auto op stuk kan rijden. Een groot stuk van de autostrade die we nemen is wel goed en dit heeft dan weer het gevolg dat ze extra snel beginnen rijden.
Ze steken elkaar de hele tijd al slalommend voorbij , met een constant getuter. Vaak scheelt het geen haar of ze nog net een tegenligger met dezelfde rijstijl kunnen ontwijken Het is een werkelijk aaneenschakeling van getuter + voorlichten knipperen +gevloek . Voor hun is dit tafereel heel normaal maar voor ons lijkt het eerder op een computer spelletje met dat verschil dat, als je crasht , je niet opnieuw kan beginnen. Dat deze rit maar snel over is.
We passeren aan een gekend DURIAN rond punt. (Durian is hier in Azie een fruit soort , die een haat/liefde verhouding heeft met de bevolking). Het stinkt namelijk zo hard dat ze er op vele plaatsen verbodsborden voor gebruiken.
We komen aan in een mooi, bergachtig landschap. Eindelijk wat reliëf in dit land. Ons hotel is 3 maanden oud en schitterend op bijna alle vlakken. De kamers zijn wel jammer genoeg aan de kleine kant voor ons gezin. We beslissen dan toch maar, als we het leuk vinden, langer te blijven in de streek maar dan wel op een andere , ruimere locatie.
We verkennen zoals steeds de streek rondom met de brommer en gaan elke dag ergens anders gaan eten. Een avond sprong er uit in het bijzonder. Het "filmscript verhaal" . (zie vorige blog)
De dag nadien willen we naar een viewpoint , hoog in de bergen.
We nemen een Grab tuk tuk, koets richting de bergen. Deze zijn gezelliger en ruimer dan de gewone tuk tuks. Nog geen 5minuten later stopt de chauffeur midden in het centrum van de stad , in plaats van in de bergen. De chauffeur zegt heel casual tegen ons : "ehm ik ga niet tot aan de bergen hoor". Jah, hallo? Waarom aanvaard je dan deze Grab rit. Je wist toch al de locatie voor we vertrokken? Dan maar overstappen bij een vriend van hem TYPISCH; Opnieuw onderhandelen over de prijs dus. Zijn vriend rijdt met een kleinere witte tuk tuk, want met die koets geraak je dus blijkbaar die berg niet op. We vertrekken met 33graden, volle zon en rijden de berg op in de tuk tuk die een voodoo popje vooraan heeft. De tuk tuk start eerst niet en hij doet heel veel pogingen om zijn witte machine aan de praat te krijgen. Dat beloofd.
Na een tijdje begon de voodoo te werken.
We passeren mistige watervallen en verschillende kolonies apen die de weg terroriseren. Af en toe , op een stijle helling, valt de motor van zijn tuk tuk uit. Dan duurt het weer even voor hij hem aan de praat krijgt. Zolang we niet in de afgrond storten ist goed. De temperatuur begint iedere 50meter hoogte opmerkelijk snel te zakken naar een punt waar het zelfs heel fris wordt. Ze hadden ons verwittigd, maar Hé , wij zijn belgen, wij kunnen daar tegen hoor. Dit is ons typische weer. Als we boven aankomen, bedekt met een filter dun Latioaans sjaaltje , verkleumd van de kou, zien we het uitzicht. NOT.
De mist is dik en blokkeert elk zichtveld.
Teleurgesteld wandelen we rond enkele tempels en in , ik denk, nog geen 3minuten later klaart het volledig op en verdwijnt de mist in sneltempo.
Zo krijgen we alsnog een uitzicht over de oneindige jungle in de vallei. Prachtig.
Na vijf dagen verkennen, krijgen we er niet genoeg van en zijn we volledig overtuigd dat we een stuk langer willen blijven. We boeken dus , ver van de stad weg , een ander resort voor 5 nachten extra. Als we willen vertrekken begint de tuk tuk driver te twijfelen om ons te brengen. Hij bekijkt de locatie nog eens goed en krabt in zijn haren. Hij vraagt dan wat extra geld om die rit te doen. Hij beweert dat het nogal een moeilijke weg is om met zijn koets door te rijden . Voor het eerst geloven we hem en nemen het aanbod toch aan. Al snel blijkt het wel te kloppen wat hij zei. We keren terug in de tijd nu. De wegen er naartoe zijn roodkleurige aardewegen die gigantische diepe putten hebben. De tuk tuk kraakt en spokt langs alle kanten terwijl wij de valiezen proberen vast te houden. Al schuddend rijden we door dorpjes heen waar het leven zijn gangetje gaat zoals precies 100 jaar terug in de tijd. Het is echt grappig om te zien. Uitgeschud komen we na een klein half uurtje aan bij ons nieuw resort. Het resort ligt volledig in de natuur. Er zijn geen buren , alleen maar fruitplantages rondom en een prachtige rivier waar het perceel aan grenst. Het hele plaatje is magnifiek. We komen aan en worden verwelkomt door 2 brave honden , maar verder is er niemand te bespeuren. Alles is leeg en doods. De eigenaars lijken blijkbaar ook weg te zijn. We lopen wat rond op het domein, op zoek naar iemand maar , nope , niemand te zien. Na een kwartiertje hallo,is daar iemand te roepen zie ik dat er 1 venster openstaat op het eerste verdiep van het gebouw die een receptie heeft. Ik waag het er op en begin heel luid te roepen. HELLOOOOOO. Ja hoor , plots zie ik twee hoofdjes aan het venster verschijnen. De powernapping eigenaars die super lieve , toffe mensen blijken te zijn Alex (Duits) en zijn vrouw Sophea (Chinees/Khmer). Nu krijgen we te horen dat de honden Cleo en Brutus heten en na een korte kennismaking en rondleiding vragen ze ons of we goesting hebben mee te gaan met hun boot op de rivier. Ze moeten enkele spullen gaan leveren bij mensen die langs de rivier wonen. Natuurlijk willen we dat! We vertrekken nog maar en kunnen onze ogen niet geloven. De bootreis is prachtig.
De rivier met de prachtige begroeiing er langs zijn een lust voor het oog. Vooral dit in combinatie met een prachtige zon en de bergen op de achtergrond. Het lijkt wel een gefotoshopt plaatje.
We zijn zo blij dat we naar hier gekomen zijn. Het klikt bijzonder snel tussen ons en er hangt een super toffe vibe. Diezelfde eerste dag nog stellen ze voor om 's avonds mee te gaan , naar hun vrienden, om te gaan eten aan het strand. Oh ja , super . We maken ons klaar en vragen of we iets hoeven mee te nemen. Maar dit is helemaal niet nodig. Alex zegt, niet doen, ik trakteer jullie. Ow cool! We rijden naar een strand en de nacht is volledig ingezet. Het is pikdonker als we aankomen maar het strand is super gezellig verlicht waardoor we toch zien met wie we samen aan tafel zitten.
We zitten samen met een hele familie rond een grote lange tafel die vol met gerechtjes staat. We leren locals kennen en zitten op ons gemak te babbelen terwijl het zeewater bijna aan ons voeten komt kabbelen. Jack en Lou hebben enkele lokale speelkameraatjes gevonden waar ze , in het zand, op surf boarden zitten te spelen. De hele locatie lijkt een instagramwaardige plaats te zijn. Ze tonen ons een kaart waar we een Cambodjaans gerecht kunnen bestellen en ze bellen dit telefonisch door. Het blijkt wel allemaal heel erg lang te duren, zo lang dat ze beslissen niet te blijven wachten. En zo staan we even later met een groot deel van de groep in een pizzeria. We leren nog een Duitser kennen, een van Alex zijn beste vrienden (Stephen) die hier ook woont en Jack en Lou spelen samen met zijn dochtertje Eva de hele avond lang. Als we de pizza's willen betalen worden we vriendelijk bedankt en krijgen we de kans niet om onze portefeuille boven te halen. Het is zo raar dat de avond voorbij vliegt en het lijkt of we ze al jaren kennen.
De dag nadien worden we weer uitgenodigd , deze keer bij zijn Duitse maat persoonlijk thuis. Hij vond jullie leuk zei Alex ons al knipogend. "Oh tof!" En de kinderen vinden het ook fantastisch dat ze terug met Eva (hun dochter) kunnen spelen. Daar aangekomen in de late namiddag zien we een kast van een huis staan, wow.
We worden super hartelijk ontvangen en zitten , voor we het weten , terug aan tafel met zijn allen , alsof het onze familie is. We delen veel grappige verhalen en lachen , eten en drinken ons de avond door.
Als we voorstellen iets te betalen , lachen ze ons uit. Dus het eten en drank , opnieuw op hun kosten. Lucky us. Toegeven dat ze wel heel rijk zijn en we ons dus iets minder schuldig voelen dat we niets mee hebben. Jack en Lou hebben ons niet nodig en zijn druk bezig met spelen. 's Avonds rijden we terug naar ons resort met een grote glimlach.
Elke ochtend ontbijten we aan het zwembad die uitkijkt op de rivier en spelen Jack en Lou met het dochtertje (Woet) van de "housemaid" die ook een super lieve dame blijkt te zijn. Ze spreekt geen Engels maar het is niet nodig, we verstaan elkaar. Ook de kinderen schijnen geen last te hebben van de andere taal. Ze spelen elke dag alsof ze broer en zus zijn. Jack en Woet zitten vaak samen in een ligstoel te knuffelen.
Op die leeftijd is alles nog onschuldig maar het legt aan naar meer.
Soms komen er nog andere kindjes spelen of vissen op het resort.
We worden extreem verwend door Sophea die af en toe zegt, "oh wil je dit eens proeven? Wacht ik zal het voor je maken." Dan komt ze even later terug met de beste , verse, fruitmilkshakes ooit. Ze heeft voor een 5sterrenhotel restaurant gewerkt en kookt de meest fantastische maaltijden voor ons.
De komende dagen zijn zeer gelijkaardig en overdag gaan we vooral op verkenning in de streek. Eigenlijk zou ik het liefste met mijn fototoestel de hele dag op 1plaats blijven zitten in het hobbelige straatje vlakbij ons resort. We zouden denk ik 48u kunnen blijven zitten en ons geen minuut vervelen, zo indrukwekkend is het straatleven hier. Ruw, eerlijk, soms heel grappig en zo mooi om te observeren. We krijgen er maar niet genoeg van. Elke keer zien we nog nieuwe dingen waarvan we met een verbazende blik en glimlach kunnen aanschouwen. We hebben intussen Cambodja echt beter leren kennen en we omarmen het met heel veel liefde. De mensen die we leerden kennen en de plaatsen waar we komen, het is allemaal zo schoon en intrigerend. We leren zoveel bij over de cultuur en vele puzzelstukjes vallen in elkaar bij het horen van verhalen.
Enkele Cambodjaanse feiten:
Een gemiddeld Cambodjaans loon voor werknemers bedraagt tussen de 120 en 180 euro per maand.
Vele kinderen gaan hier niet naar school en dit is overal te merken. Kinderen spelen overal langs de straten of helpen mee met mama en papa om te werken. Slechts de iets betere families kunnen het schoolgeld betalen. Want de enigste scholen waarmee ze een toekomst kunnen hebben zijn meestal Chinese of Thaise scholen en deze kosten 800 euro per half jaar. Reken uit met hun maandloon hoe ze nog kunnen leven als ze dit willen betalen. Onmogelijk. De toekomst voor velen is dus een vicieuze cirkel van armoede.
Het is zonder twijfel de meest intense, liefdevolle periode van onze 6 maandse trip. Na enkele dagen vernemen we slecht nieuws. De eigenaar Alex heeft een zeer ernstige en pijnlijke ziekte en is er lichamelijk niet goed aan toe. Hij moet dringend voor een ernstige observatie / operatie naar Duitsland. Met pijn in het hart nemen we afscheid van hem en we weten oprecht niet of we elkaar ooit nog zullen terug zien. We hopen echt van wel. Sophea houdt nu in haar eentje het resort verder open maar ze is nu zeer angstig over Alex zijn aandoening. We blijven de dagen nadien samen, als één familie en daar is ze heel dankbaar voor. Het is toch iets speciaals wat we in deze mini week opgebouwd hebben. Alles lijkt zo intens dat het op een vriendschap voor het leven lijkt uit te draaien. We spreken af als Alex er door komt, dat ze op bezoek komen bij ons thuis in België. De volgende dag ga ik mee met Sophea op grote commissies, met Alex zijn grote pickup truck. Sophea heeft geen rijbewijs dus neem ik het stuur over. Loutje gaat ook mee.
Ik ben zo blij dat ik kan helpen. Ze hebben al zoveel voor ons gedaan en als wij weg zijn staat Sophea er helemaal alleen voor. De volgende dag gaan we met de brommer een groot uur rijden naar een streek die Alex en Sophea aangeraden hadden. De wegen er naartoe zij alweer hardcore. Vol putten. Het is wel een heerlijk mooi gebied en we rijden los weg het plattelandsleven in. Het is fantastisch.
De mensen verzamelen op de smalle aardewegen om ons te zien. De kinderen komen kijken naar Jack en Lou die er wat verlegen bij staan. We proberen te communiceren maar gebarentaal is het enigste waar we iets mee kunnen bereiken.
We rijden opnieuw door een filmset en de tijd mag terug stil staan. 360° graden prachtige landschappen. Een onvergetelijk stukje Cambodja! We keren terug. Onderweg stoppen we nog voor een fruitsnack en rijden dan verder met ondergaande zon richting ons resort.
Vol liefde rijden we terug naar het resort waar Sophea een Hot Pot voor ons klaarmaakt.
We naderen ons einde van ons verblijf en beslissen met deze prachtige herinneringen afscheid te nemen van Sophea en Cambodja. We worden natuurlijk , nog eens , uitgenodigd bij Stephen en Navi voor we de volgende dag vroeg in de ochtend onze bus richting de Thaise grens zullen nemen. Deze keer opnieuw zonder Alex maar het is wel opnieuw een hele toffe en late avond. Omdat we de brommers terugbrachten voor we naar Stephens huis gingen, zitten we nu zonder vervoer om terug op het resort te komen. Stephen voert ons die avond terug, samen met Sophea , naar het resort. Waar hij nog even "blijft plakken". We moeten hem op een bepaald moment wakker maken omdat hij in slaap viel op zijn stoel en het is niet omdat het saai was. Haha.
Het volledige Cambodjaanse verhaal voelt aan als een wervelwind van avontuur en emoties. Super intense belevingen die we voor het leven zullen koesteren.
We nemen de volgende ochtend met een dikke knuffel en traantjes in de ogen afscheid van Sophea en wensen haar het allerbeste toe als ook dat Alex er zo snel mogelijk door komt en we ze ooit mogen ontvangen in de Drongense Assels. Ook de housemaid komt knuffelen en draait zich af en toe om , om haar tranen weg te vegen. Woet komt afscheid nemen van Jack en Lou, die haar hun doos lego en knikkerbaan cadeau geven, waar ze de laatste tijd samen veel mee gespeeld hebben.
Als we wegrijden lopen Cleo en Brutus nog een kilometer met ons mee voor ze terugkeren naar het resort.
Het voelt raar aan deze plek te verlaten. We zouden hier kunnen blijven , nog lang denk ik. Maar na deze ruwe schoonheid is het tijd voor terug wat easy going, onze tweede thuis, Thailand! Daar zullen we onze laatste maand vertoeven in de meeste relaxte vorm. Thailand here we come! Maar eerst nog enkele uren in een overvol busje over de slechtste road ever! Cambodjaans tot de laatste seconde hey hey! Cambodja, you were quite an adventure!
Comments